Wat gaat een jaar toch snel voorbij. Bij een bezoek aan parochianen is vaak een onderwerp van gesprek ‘de tijd’ en wij komen dan tot de conclusie dat zonder het te merken de tijd toch echt snel voorbij vliegt. Het is alweer twee jaar geleden dat ik als pastoor hier in regio Westfriesland ben begonnen.

Onder de rook van onze hoofdstad Haarlem ligt een pittoresk dorpje met 320 inwoners. Het heet Haarlemmerliede, naar de naam van het water waaraan het ligt, de Liede. In de verte zie je de Stompe Toren van Spaarnwoude en aan de andere zijde veel water en Penningsveer. Vroeger was dit de enige verbindingsweg tussen Amsterdam en Haarlem en voor een penning zette de veerman je over.

1 en 2 november. Twee dagen in de herfst waarop wij ons verbonden weten met allen die ons zijn voorgegaan, onze dierbaren, alle mensen die iets voor ons hebben betekend. Het zijn eigenlijk twee dagen waarop wij mogen ervaren dat wij één enkele familie vormen. Wij, de levenden onderweg, en al onze dierbaren die ons zijn voorgegaan, of ze nu al het gelaat van God aanschouwen (1 november) of ze nu in zijn barmhartigheid zijn opgenomen en nog wachten op die ontmoeting (2 november).

Ik heb het nog eens goed nageteld maar helemaal zeker ben ik niet. Vermoedelijk ben ik dit jaar ben ik voor de 28e keer naar Lourdes geweest, maar het zou evengoed de 27e keer kunnen zijn geweest. 22 keer een bedevaart met militairen en nu voor de vijfde of zesde keer mee met Westfriese bedevaart, met pastor Mariet en organisator Harry, met Fred de reis- en hotelleider, met Ria onze steun en toeverlaat.

En wéér zijn we naar de grot geweest en we hebben wéér de kruisweg gelopen. En we hebben heel veel vieringen meegmaakt: de viering van handoplegging in de natuur, onder de bomen van de groene kathedraal, met een mooie overweging van pastor Mariet, en een heel stel eucharistievieringen. De viering bij de grot op zondagmorgen was zelfs in Nederland op de TV te zien.